Missie integratie

Habari

De voorbije dagen hebben we veel bijgeleerd. Wist je dat je bij de papayaboom een mannentjes- en een vrouwtjesboom hebt? De mannentjesboom moet als het ware de vrouwtjesboom bevruchten. Dit hebben we geleerd van een oude, charmante Italiaanse casanova (pater). Toen we op zijn missiepost op bezoek waren, maakten we ook kennis met het dier des huize dat de pater zelf met de fles heeft grootgebracht: het aapje Tuko. En nu we toch in de katholieke richting bezig zijn, kunnen we jullie met trots melden dat wij de 2uur durende mis op zondagochtend volledig hebben uitgezeten zonder hier een woord van te verstaan. Gelukkig konden we af en toe wat zingen en met ons gat shaken.

Op een van de dagen namen sister Mathilde en Vera ons mee naar een traditionele manyatta. Hier werden we verwelkomd door de Samburuvrouwen met een dansje. Al snel moesten we zelf onze benen strekken en mee dansen. Vervolgens kregen we traditionele juwelen rond onze hals gehangen en werden we voorgesteld aan de morans (Samburukrijgers). Die zagen in ons al meteen toekomstige huwelijkskandidates, maar geen nood sister Mathilde beschermde ons als een echte moederkloek. Hierna kregen we uitleg over het leven in een traditioneel Samburudorp. Een van de vrouwen vertelde ons wat het werk van de man en wat het werk van de vrouw was. Conclusie: mannen doen eigenlijk niet veel... Zij moeten het nieuws "verzamelen". Met andere woorden moeten ze gaan rondhangen bij andere mannen en vertellen over wat er zoal gebeurd is. Al hebben ze hier geen cafés om een pint te gaan pakken. Het is dus duidelijk de vrouw die de broek draagt! 

Vandaag zijn we eens buiten de "muren" van de missiepost gekomen. Doriana, één van de leerkrachten op de kleuterschool, heeft ons meegenomen naar haar dorp. We wisten niet goed wat we konden verwachten, maar we werden zeer hartelijk ontvangen door haar moeder en grootmoeder. Beide waren zij traditionele Turkanavrouwen. Al snel werden we echter met de neus op de feiten gedrukt. Er heerst hier serieuze armoede. De kinderen van het dorp waren vuil en hadden amper kleren aan, al kunnen we het zelfs niet echt kleren noemen. Dan beseffen we maar hoe goed wij het eigenlijk hebben en dat wij onze twee 'pollekes' mogen kussen. Zo was er een klein meisje van elf maanden, ondervoed, zag er zelfs maar vier maanden oud uit. Het ging zelfs zover dat het meisje een vlieg dat in haar mond vloog opat. Onze magen keerden. Dit kunnen wij ons in België toch niet voorstellen? 

Morgen hebben we aan de zusters beloofd om pannenkoeken te bakken :) Deze zullen we serveren met echte Belgische nutella. Father John komt ook al proeven van onze lekkernij. De druk stijgt... ;) 

Tutaoanana (Vaarwel)